تحقیق در مورد تاریخ آغاز ریاضی در اروپا

بخش شرقی امپراطوری روم همواره، چه از لحاظ اقتصادی و چه از نظر فرهنگی، پیشرفته ترین بخش آن امپراطوری بود.
اقتصاد بخش غربی هرگز بر اساس آبیاری استوار نبود، كشاورزی بخش غربی به گونه ای گسترده بود كه انگیزه ای برای مطالعه نجوم فراهم نمی آورد. در واقع غرب با اندكی نجوم، كمی حساب عملی، و كمی دانش اندازه گیری كه تكافوی تجارت و مساحی را می كرد، از عهده كارهای خود به خوبی برمی آمد، اما انگیزه اعتلای این علوم از شرق نشات گرفت. زمانی كه شرق و غرب از نظر سیاسی از هم جدا شدند، این انگیزه نیز تقریبا از میان رفت. تمدن ایستای امپراطوری روم غربی، قرن های متمادی، با اندك وقفه و دگرگونی، ادامه یافت، وحدت مدیترانه ای تمدن قدیمی نیز بدون تغییر باقی ماند ـ و حتی فتوحات وحشیانه نیز اثر چندانی بر آن نداشت. در قلمرو پادشاهی های ژرمنی شاید به استثنای پادشاهی های بریتانیایی، شرایط اقتصادی، نهادهای اجتماعی، و حیات فكری، اساسا به همان نحوی باقی ماند كه در اوان افول امپراطوری روم بود، اساس زندگی اقتصادی كشاورزی بود كه به تدریج در آن كشاورزان آزاد و سهم بر جانشین بردگان شدند، اما علاوه بر این، شهرهای پر رونق و تجارت بزرگ همراه با اقتصاد پولی وجود داشت. پس از سقوط امپراطوری غربی در سال 476، قدرت مركزی در دنیای یونانی ـ رومی، بین امپراطور قسطنطنیه و پاپ های روم تقسیم شد.
كلیسای كاتولیك غرب از طریق نهادها و زبان خود در حدی كه می توانست سنت فرهنگی امپراطوری رومی را در میان قلمروهای ژرمنی ادامه داد. صومعه ها و عامه مردم با فرهنگ بخشی از تمدن یونانی ـ رومی را زنده نگاه داشتند.
یكی از این مردم عامه، آنیسیوس مانلیوس سورینوس بوئتیوس (Anicius Manlius Severinus Boetius) كه سیاستمدار و فیلسوف بود، متونی ریاضی به رشته تحریر درآورد كه بیش از هزار سال در جهان غرب اعتبار داشت. این متون منعكس كننده شرایط فرهنگی آن زمان هستند، كه دارای محتوای فقیری بودند و بقای آنها احتمالا متاثر از این باور بود كه مولف در سال 524 بر سر ایمان كاتولیكی خود به شهادت رسید. كتاب وی به نام آموزش حساب ( Institutio arithmetica ) كه ترجمه ای سطحی از نیكوماخوس است، بخشی از نظریه اعداد فیثاغورثی را عرضه می كرد كه در آموزش قرون وسطایی به عنوان قسمتی از معارف سه گانه و چهار گانه كهن، حساب، هندسه، نجوم و موسیقی جذب شده بود.تعیین زمانی كه اقتصاد امپراطوری روم قدیم در غرب از میان رفت و جای خود را به سامان جدید فئودالی داد، دشوار است. فرضیه ه. پیرن ( H. Pirenne ) كه بنابر آن پایان دنیای كهن غرب با گسترش اسلام قرین بود، می تواند پرتوی بر این مساله بیفكند. اعراب همه ایالت های سواحل شرقی و جنوبی مدیترانه را از چنگ امپراطوری بیزانیس خارج كردند و مدیترانه شرقی را به صورت یك دریاچه بسته اسلامی درآوردند. آنها روابط بازرگانی میان خاور نزدیك و غرب مسیحی را تا چندین قرن سخت دشوار ساختند. مجرای فكری بین دنیای عرب و بخش های شمالی امپراطوری پیشین روم، گرچه كاملا مسدود نگشت، اما تا چندین قرن با مانع روبرو بود.
بعدها در سرزمین گل فرانك و دیگر بخش های پیشین امپراطوری روم، اقتصاد بزرگ مقیاس از بین رفت، زوال شهرها آغاز شد، جمع عوارض قابل وصول ناچیز شد. معاملات تهاتری و بازار محلی جای اقتصاد پولی را گرفت. 
سخن كوتاه: اروپای غربی به وضعیتی نیمه بربری سقوط كرد. با افول تجارت، اشرافیت زمین دار اهمیت پیدا كرد، زمینداران فرانكی شمال، به سر كردگی كارولنژین ها ( Carolingians ) قدرت حاكم سرزمین فرانك ها شدند. مركز اقتصادی و فرهنگی به شمال فرانسه و بریتانیا انتقال یافت. جدائی شرق و غرب قدرت موثر پاپ را چنان محدود كرد كه پاپ به اتحاد با كارولنژین ها تن داد، و تاجگذاری شارلمانی ( Charlemagne ) به عنوان امپراطور روم مقدس در سال 800 میلادی مظهر این اتحاد بود. جامعه غربی صورتی فئودالی و كلیسائی یافت و جهت گیری آن شمالی و ژرمنی بود.